Op een moment van frustratie, de overgang van de Nederlands naar Franse administratie loopt nog steeds niet lekker, scroll ik door Facebook. De social media detox heeft maar een ieniemienie beetje geholpen, alhoewel ik nu wel de verslavende reels en video’s weet te vermijden. Ik zie op de facebookgroep: Résistance et Liberté Auvergne de lijst met de demonstraties in heel de Auvergne-Rhone-Alpes.
Mijn plan was om morgen in mijn eentje op ‘Artist date’ naar Moulins te gaan, om foto’s te maken van oude panden, maar nu zie ik dat er morgen op 13 juli 2023, om 14:30, na de heilige lunch, een demonstratie, ‘un manif’ is op de Place de la Liberté. Frankrijk is nog steeds in de ban van de verhoging van de pensioensleeftijd, maar de demonstraties gaan natuurlijk over veel meer. Complete frustratie en woede over de huidige politiek. Het is de 12e dag sinds de start, een maand geleden.
Zal ik dan naar de demonstratie gaan? Ik ben sinds de start van de hervormingen op 1 maart 2020, nog nooit naar een demonstratie geweest. Mijn excuus was dat we in Spanje of Portugal zaten, maar nu woon ik in Frankrijk en ik zou kunnen gaan. Als ik denk aan de woede van de mensen en dat ik daar bij zou staan, dan voel ik direct de energie. Ik moet even diep huilen. Het verdriet en de woede zit ook in mij. Het verbaast me dat ik direct moet huilen bij het idee alleen al. Heb ik zoveel weggestopt?
Het lijkt me nuttig hierbij een keer bij aanwezig te zijn, ook dit moet gezien worden, ook dit is een deel van Frankrijk dat ik van mijzelf niet mag negeren. We kunnen mooi weer spelen, als kabouters in een bos, met bomen knuffelen, stoeien en ze in stukjes hakken. Bloemen bestuderen, de moestuin vullen met groenten, doen alsof de veranderingen in de maatschappij niet bestaan.
Bij onze terugkomst in Frankrijk, na drie maanden overwinteren in Portugal en Spanje, belandden we op 14 maart bijna in een demonstratie in Bayonne, zuid-Frankrijk. We waren net te laat. De demonstratie begon om tien uur en eindigde om twaalf uur. Net toen wij in de stad aankwamen. Lunchtijd. Het leek wel een feestdag. Demonstranten liepen vrolijk babbelend naar hun auto of ze zaten met een groepje te lunchen in een restaurant. De wereld kan vergaan, maar de lunch blijft altijd bestaan.
Morgen is de herkansing. Ik ga daar waar het gebeurt, waar het hart van Frankrijk klopt. Moulins. Ik ga zien hoe de Fransman na de lunch demonstreert, is het nog steeds een spel waarbij na twee uur iedereen weer keurig huiswaarts gaat?
Allez, a la Manif’!