Vrouwendag 2023

Als puber had ik een moeder die eruit zag als een feministe, ze knipte zelf haar haar, heel kort. Droeg een lange paarse flodderjas, kaftans en india-sandalen. In mijn puberteit had ik niet het idee dat mijn moeder nou echt een feministe was. Ze werkte en zorgde voor ons, ze zorgde voor de mensen in een ziekenhuis. Ze zorgde voor iedereen die ze lief had en voor hen die het nodig hadden. Onbekend maakte niet onbemind. 

Ik zag een feministe als iemand die op de barricade stond, vechtend voor de gelijke rechten van de vrouw, demonstreren, boos zijn op mannen en op wat zij ons vrouwen hadden aangedaan, maar ik stond er niet bij stil dat ze ons opvoedde met het idee dat je zelf je leven  kan maken, dat we ons niet bij de vrouwenrol die via speelgoed ons huis binnen kon sijpelen neer moesten leggen. Geen poppen, geen barbies, maar blokken, lego, playmobil, en voornamelijk veel spelen en sporten. Daar waar mijn moeder was, werd gespeeld. 

Mijn moeders moeder, de generatie volwassen vrouwen van 1920-1970 werkte niet, althans ze verdiende er geen geld mee. Ik herinner haar als iemand die veel meer in haar mars had dan dat ze in haar leven kon bewerkstelligen. Ik herinner me niet zo veel meer van haar, omdat ze in de schaduw van mijn expressieve opa stond, een flamboyante grappige man. Er is me echter één opmerking van haar bijgebleven. We stonden samen voor de meterkast, er was iets niet goed met de bedrading, waarschijnlijk ergens kortsluiting. Ik herinner me dat ze toen zei dat ze het eigenlijke vreemd vond dat er niet meer vrouwen elektricien waren, omdat onze fijne handen met dunnere vingers veel beter voor dit werk geschikt waren. Ik was toen denk ik iets van 10 jaar en voor het eerst dacht ik na over de mogelijkheid van vrouwen in ‘mannenbaan’. Nog steeds ken ik nu, meer dan 40 jaar later, geen vrouwelijke elektriciens.

Mijn moeders generatie volwassen vrouwen van 1960-2000 zat op de valreep, na het huwelijk stopte de meeste vrouwen met werken om dit pas weer op te pikken zodra de kinderen groter werden, zo eind jaren 70. Ik groeide op met een parttime werkende moeder, iets wat bij lang niet alle vriendinnetjes het geval was. Best veel moeders waren nog huisvrouw. Voor ons kinderen was het soms moeilijk, maar we waren ook trots dat ze werkte. Een beetje thuiszitten bij je kinderen zonder een eigen toekomst op te bouwen vonden we toch ook wel een beetje raar. 

Ik heb vier zussen, geen broers. Het was een vrouwenhuishouden waar een stille maar gedecideerde mannelijke leeuw uiteindelijk aan het hoofd stond, mijn vader. Het was een huishouden waar de jongens die tijdens onze adolescentie de harten veroverden en bij ons op bezoek kwamen zich hadden aan te passen. Hoe verschillend wij meiden allemaal waren, we waren wel een pact en beschermden ons vrouwenbolwerk. En zo hebben we alle vijf een lieve gevoelige man gevonden. Foute mannen haalden het niet eens in hun hoofd toenadering te zorgen en wij voelden ons als vrouw sterk. De basis die onze moeder en ons zus zijn ons gegeven heeft, is heel sterk. Zolang we ons vrouwennetwerk hebben kunnen alle mannen met verkeerde bedoelingen het wel vergeten. Dat is uiteindelijk, als ik er nu op terugkijk, het belangrijkste wat mijn moeder ons meegegeven heeft. 

Wij vrouwen zijn heel krachtig op het gebied van liefde, spiritualiteit en ontwikkeling. We verzorgen, regelen en multitasken. Ons hoofd gaat snel. 

In de maatschappij waarin wij vrouwen nu zijn opgegroeid is een mannenwereld, met mannenenergie, gericht op jagen, scoren en presteren. Hierdoor denken vrouwen dit ook te moeten doen. Nog steeds ben je pas succesvol als je ook jaagt, scoort en presteert. Diploma’s moeten er worden gehaald, promoties moeten er worden gemaakt, je moet steeds hogerop. De mannenwereld zit in elkaar als een erectie en ejaculatie. Hij moet groter en groter en uiteindelijk moet je je zaad verspreiden, iedereen het belang van jouw zaad laten zien, bedrijven moeten groeien, franchise. Scholen en ziekenhuizen fuseren, groter en goedkoper, zodat ze verder kunnen groeien. 

Uit naam van alle moeder en moeders moeders en de vijf generaties daarvoor, al die zielen die wij in onze celgeheugen dagelijks met ons meedragen, hun en onze  pijn, maar ook hun visie en frustratie omdat wij vrouwen leven in een wereld waar nog steeds gedacht wordt vanuit de man wil ik nu oproepen om de maatschappij om te vormen naar een balans tussen man en vrouw. 

Meer aandacht voor de vaginale diepte. Ik denk daarbij aan meer een meer sociale samenleving, ontvangen in plaats van verdedigen uit angst voor verlies, niet financieel groeien maar verdiepen en verzorgen.

Laten we met open armen het onbekende tegemoet gaan. 

De toekomst zoals we deze nu zien, meer natuurlijk, meer delen, meer samen, dat is vrouw.

En dat betekent voor mij deze vrouwendag.

Vrouwendag is werelddag, ook voor mannen. Samen komen we er wel. 

Ik wens je verdieping, liefde en ontvankelijkheid,

Liefs Lisa