ZAPTEKST, een ontwikkeling in taalgebruik in visuele media
De televisie heeft ons over de jaren heen overspoeld met honderden televisiezenders, miljoenen televisieprogramma’s en ontelbare beelden en geluiden. Hoe lang blijven deze beelden bij ons hangen? Wat is de waarde? Is het mogelijk om de beelden te vangen en te blijven herinneren zonder videorecorder, dvd recorder of tegenwoordig op de cloud. Hoe belangrijk zijn beelden, hoe belangrijk zijn teksten?
In 1996 ben ik begonnen met het incidenteel vastleggen van teksten van televisie uitzendingen. Ik was toen 27 jaar oud, we hadden analoge televisie met zo’n 30 kanalen. Ik keek veel BBC. De vele commerciele Amerikaanse tv zenders van nu waren er nog niet. Er waren nog geen flatscreens, wel afstandbedieningen. Dus zapte ik heen en weer tussen de 30 kanalen.
- Ik ben begonnen met het opschrijven van stukken tekst, dialogen etc. om te zien hoe verschillend alle soorten teksten zijn.
- om te zien of ik naar aanleiding van alle losse teksten een verhaal kon schrijven. Dat laatste heb ik geprobeerd maar het kon me niet bekoren.
Iedere paragraaf is een tekst van een andere zender. Ik heb de volgorde niet veranderd. Alles staat dus chronologisch zoals het is uitgezonden.
De teksten op zichzelf zijn interessanter dan een verhaal. Ik zet de teksten in eerste instantie voor mijzelf online om overzicht te krijgen. Daarnaast is het altijd leuk voor geinteresseerden om de teksten te lezen. Ze geven een leuk tijdsbeeld.
Nog een ding: De teksten uit 1996 en later zijn geschreven toen er nog geen digitale televisie was, dat houdt in dat ik niet terug kon spoelen om de tekst goed te horen en hele stukken rustig op kon schrijven. Tegenwoordig kan dat wel. Ik weet niet wat beter is. Mijn geheugen werkte in ieder geval wel beter want de teksten schreef ik in een keer op en ik was getrained om het te onthouden. En tegenwoordig is gemak geen aanvulling op ons functioneren.